Έντεκαααα! Που Είσαι;;;

Τι απέγινε το blog του Έντεκα;

Υπάρχουν έντεκα πιθανότητες -τις απεύχομαι όλες -ή μάλλον σχεδόν όλες ;)

1. Μας σιχάθηκε η ψυχή του.
[Ελπίζω όχι! Αν ο λόγος είναι τα βαρετά μου ποστ υπόσχομαι να σφάξω τον Ιαγουάρο]
2. Τεχνικά προβλήματα του blogger εμποδίζουν τη θέαση του blog.
[Συνηθισμένα τα βουνά απ'τα χιόνια...]
3. Αντίπαλοι κατέλαβαν και κατέστρεψαν το blog.
[Καταραμένοι να'στε!]
4. Διεθνής δημοσιογραφικός οργανισμός εκτίμησε τη δουλειά του και τον έπεισε να ανοίξει αγγλόφωνο blog.
[Eleven, we're proud of you!]
5. Είναι προσωρινή η διακοπή. Το έκανε για να μας εντυπωσιάσει με ένα καινούργιο όμορφο template, super links, μουσική υπόκρουση και άλλα τζιβιτζιλίκια.
[Αδημονώ!]
6. Ερωτεύτηκε! Get a life suckers!
[Το εύχομαι από την καρδιά μου!]
7. Δεν προλαβαίνει λόγω φόρτου εργασίας.
[Βρες το χρόνο να γράψεις κάτι για τους εξαρτημένους αναγνώστες σου!!!]
8. Στέρεψε από ιδέες.
[Αποκλείεται!]
9. Μετά από το ποστ του για το Νόημα της Ζωής, το φιλοσόφησε: τι νόημα έχει όλο αυτό;
[Δεν έχω επιχειρήματα...]
10. Είναι ξεχασμένος σε μια μεγάλη βιβλιοθήκη με αρχεία παλιών εφημερίδων και περιοδικών.
[Εϊ, οι αναγνώστες σου σε αναζητούν!]
11. Τον απήγαγαν εξωγήινοι. Πλέον θα χρησιμοποιεί πιό εξέλιγμένες μορφές επικοινωνίας.
[ΈνΤεκα Go Home?]

Ο Ιαγουάρος Μέσα Του - Ήρθε με τη βροχή

Β.- Πήρα το θάρρος να σας φέρω εγώ απόψε το βραδυνό λικέρ Don Basilio.

Σας ευχαριστώ. Καθίστε παρακαλώ.

Β.- Don Basilio, πότε ήρθε η Julia στη Soledad;

Δεν θυμάμαι ακριβώς τη μέρα. Ήταν Ιούλιος, όπως στο όνομά της, αλλά έβρεχε. Μια περίεργη βροχή με αφόρητη ζέστη. Εμφανίστηκε ξαφνικά στη μεγάλη πύλη της Soledad μούσκεμα μέχρι με το κόκαλο και ζήτησε να με δει.

Πώς έφτασε μέχρι το κτήμα κανείς δεν κατάλαβε. Αυτοκίνητο δεν είδε και δεν άκουσε κανείς. Με τα πόδια πώς να μπόρεσε τόσο μακριά; Δεν ξέρω, ούτε την ίδια τη ρώτησα ποτέ.

Β.- Θυμάστε τίποτα από εκείνη τη συνάντηση;

Τα θυμάμαι όλα.

Όταν την οδήγησαν στο καθιστικό του ισογείου, την άφησα να περιμένει κανένα τέταρτο γιατί βαριόμουν να ντυθώ και είχα ψιλονυστάξει. Κατέβηκα βαριεστημένα, χωρίς να πολυθέλω, όπως συνήθως συμβαίνει όταν πρόκειται να συναντήσει κανείς τον έρωτα της ζωής του. Όταν την είδα από την κορυφή της σκάλας όρθια να χαζεύει έξω τη βροχή, να στάζει η ίδια και να αφήνει γύρω της λίμνες το νερό, την κοίταξα για μια στιγμή σαστισμένος και, παρά το αστείο θέαμα, σκέφτηκα -το θυμάμαι σαν να είναι τώρα- πώς αυτή τη γυναίκα θα μπορούσα να την ερωτευτώ.

Θυμάμαι ότι της είπα να καθίσει, έβγαλε μια λεπτή ζακέτα που φορούσε και μόλις ακούμπησε την πλάτη της στον καναπέ, βγήκε από πίσω της ο ήλιος, η βροχή είχε μόλις σταματήσει.

Τότε μόνον παρατήρησα τον ιαγουάρο. Ήρθε και έκατσε ήσυχος δίπλα στα πόδια της. "Ελπίζω να μην σας ενοχλεί ο Innocencio" μου είπε. Είχα τη Βασίλισσα του Σαβά στο σαλόνι μου.

Β.- Θυμάστε τι σας είπε;

Ερχόταν με επιστολή του προσωπικού μου φίλου κυρίου Fuentes, τότε πρεσβευτή μας στο Παρίσι. Μου ζήτησε να μελετήσει τη μουσική μου συλλογή. Τις παρτιτούρες και τις παλιές ηχογραφήσεις.

Είχε σμαραγδένια πράσινα μάτια και μαύρα μαλλιά. Η πιό όμορφη γυναίκα που είχα δει ποτέ μου. Μου έδωσε απλά την επιστολή του Fuentes, μου είπε ότι τον είχε γνωρίσει όταν σπούδαζε στο Παρίσι και ότι εκείνος της είχε προτείνει όταν θα επέστρεφε στο Μεξικό να δει τη συλλογή. "Θα πρέπει να έχετε σπουδάσει και ο ίδιος μουσική για να συλλέξετε με τόση αγάπη τα μοναδικά κομμάτια που μου ανέφερε ο κύριος Fuentes." Τι να της απαντήσω; Ότι χωρίς καμία μουσική γνώση, έτσι ξαφνικά στα 18 μου χρόνια άρχισα να αγαπώ την όπερα; Ότι έμαθα ιταλικά για να μπορώ να καταλαβαίνω τα λιμπρέττα; Ότι προφανώς όλον αυτό τον καιρό προετοιμαζόμουν χωρίς να το γνωρίζω γι'αυτή ακριβώς τη στιγμή; Της απάντησα την καλύτερη κοινοτοπία που μπορούσα να σκεφτώ υπό τις συνθήκες της στιγμής. "Δυστυχώς οι γνώσεις μου είναι περιορισμένες. Είμαι κυριολεκτικά ερασιτέχνης." Εκείνη τότε μου είπε "Ίσως η μουσική σας δώσει κάποτε το κλειδί σε ένα πρόβλημα" και χαμογέλασε. Τι να πει κανείς μετά απ'αυτό;

Μα γιατί μου κάνετε αυτές τις ερωτήσεις γιατρέ; Σας είπε κανείς ότι μπορείτε να γίνετε ο γιατρός της ψυχής μου; Δεν νομίζετε ότι είστε πολύ νέος για να διεκδικείτε τέτοιο ρόλο και μάλιστα με ασθενή εμένα;

Γιατί μιλάω έτσι σ'αυτό το νεαρό αγόρι που μου θυμίζει τόσο πολύ τον εαυτό μου; Εγώ τον διάλεξα άλλωστε -ενστικτωδώς νομίζω ότι με τη συντροφιά του μου κάνει περισσότερο καλό απ'οποιονδήποτε άλλον άνθρωπο αυτή τη στιγμή.

Με συγχωρείτε.

Β.- Don Basilio, πρέπει να με αφήσετε να σας βοηθήσω.

Αγαπητέ μου για να με βοηθήσετε θα έπρεπε να μπορείτε να αλλάξετε το παρελθόν.

Αυτό μόνο η Julia το μπορούσε.

Τι είναι αυτό μέσα στο δίσκο; Ποιός το έβαλε; Πείτε μου! Ποιός το έβαλε;

Β.- Ποιό; Τι εννοείτε; Τον δίσκο μου τον έδωσε ο Alvaro. Μα, είναι ένα χαρτάκι κομμένο από παρτιτούρα. Τι σας συμβαίνει Don Basilio;

Nessun dorma! Nessun dorma!..

..Ma il mio mistero è chiuso in me,
il nome mio nessun saprà!..

Από που ακούγεται αυτή η μουσική;

Ο Ιαγουάρος Μέσα Του - Η γεύση της Donna Julia

Ο Don Basilio είναι ένας αυτοδημιούργητος άνθρωπος.

Η οικογένειά του ανήκε στην λεγόμενη εργατική τάξη της κοινωνίας του Μεξικού. Απλοί άνθρωποι, ούτε πολύ φτωχοί, ούτε πολύ πλούσιοι. Έφυγαν από το Mixcoac στις αρχές της δεκαετίας του '60, νεαρά παιδιά ακόμη, για να δουλέψουν στην πόλη του Μεξικού και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους σε καλύτερες συνθήκες από αυτές που μεγάλωσαν οι ίδιοι.

Οι γονείς του τον αγαπούσαν πολύ, τόσο που τον δίδαξαν καλά πώς η αγάπη μόνο έχει σημασία. Στην οικογένειά του όλοι αγαπούσαν όλους και έλυναν σχεδόν μαγικά τα πολλά και σοβαρά προβλήματά τους με την αγάπη. Οι αρρώστιες τους περνούσαν με αγάπη, οι κρίσεις και οι τσακωμοί με αγάπη, τα οικονομικά τους προβλήματα υπομένονταν με αγάπη. Αυτοί οι δύο απλοί άνθρωποι, οι γονείς του, φαίνεται ότι είχαν κάνει εν αγνοία τους τη σημαντικότερη ανακάλυψη του κόσμου.

Μεγαλώνοντας, διαπίστωσαν όλοι ότι ο Basilio είχε έφεση στη μάθηση και όλοι τον ώθησαν να μορφωθεί και να προοδεύσει. Στο σχολείο αγαπούσε τη λογοτεχνία και τη γλώσσα, αλλά είχε πάντα και μία ανεξήγητη προτίμηση στη χημεία. Η ζωή τα έφερε έτσι ώστε τελικά συνδύασε τα ασυνδύαστα στη δουλειά του.

Με κόπο τα κατάφερε και σπούδασε Αγγλική Γλώσσα και Λογοτεχνία στο Universidad Nacional Autonoma de Mexico -ένα από τα παλαιότερα πανεπιστημιακά ιδρύματα του κόσμου. Μασκώτ του πανεπιστημίου ήταν ο ιαγουάρος -ένας οιωνός που τότε δεν μπορούσε να καταλάβει.

Τα χρόνια του πανεπιστημίου ήταν δύσκολα, αλλά τα θυμόταν με αγάπη γιατί σημείωναν την αρχή της πιό δημιουργικής φάσης της ζωής του. Στην εστία κοιμόταν στο παλιό δωμάτιο του Octavio Paz και αστειευόταν στους συμφοιτητές του ότι έτσι κι αυτός δεν θα αποφοιτήσει ποτέ. Το έλεγε χαριτολογώντας αλλά ήταν ένας ακόμη φόβος που προσπαθούσε να ξορκίσει -ευτυχώς τα κατάφερε.

Στην επιστήμη του αποδείχτηκε λαμπρός. Αρίστευε στα μαθήματά του γιατί τα διάβαζε με κέφι. Ήταν ευφυής και ετοιμόλογος: αγαπητός σε λίγους καθηγητές και πολλούς συμφοιτητές του. Εκτός από τα μαθήματα του τμήματός του παρακολουθούσε ως ακροατής Φιλοσοφία, Ιστορία της Τέχνης, ενίοτε και Χημεία: δεν καταλάβαινε πολλά πράγματα, αλλά μπόρεσε να εμπεδώσει και να γοητευτεί από τη μαγική δύναμη αυτής της επιστήμης.

Όταν αποφοίτησε ένιωθε έτοιμος και δυνατός, ορεξάτος. Είχε γνωρίσει πολλούς ανθρώπους, είχε κάνει φίλους και εχθρούς, είχε διαβάσει. Τώρα είχε διάθεση να πράξει κι άλλωστε έπρεπε άμεσα να βρει τρόπο να βιοποριστεί. Εργάστηκε περιστασιακά ως καθηγητής αγγλικής γλώσσας, αλλά σύντομα κατάλαβε ότι η διδασκαλία δεν τον ενδιέφερε καθόλου. Πιό σωστά, δεν την άντεχε καθόλου. Άρχισε να αναζητεί δουλειά σε εφημερίδες, τον ενδιέφερε να γράψει. Βρήκε κάποιες άκρες, δεν μπορούσε όμως να βγάλει εύκολα τα προς το ζην κι έτσι έπιασε δουλειά σε ένα παλιό ποτοποιείο.

Κάποιοι φίλοι και συμφοιτητές, οι περισσότεροι από την ανώτερη τάξη του Μεξικού, φυσικά σοκαρίστηκαν. Τι έκπτωση, έλεγαν... Φταίει η χαμηλή καταγωγή του που τον οδηγεί σε χώρους που αισθάνεται οικείους, έλεγαν.. Άλλος ένας πολλά υποσχόμενος που θα χανόταν. Ίσως είχαν κάποιο δίκιο. Πάντοτε αισθανόταν ανετότερα ανάμεσα στους απλούς ανθρώπους. Στο ποτοποιείο εργάστηκε από ανάγκη -τι να καταλάβουν αυτοί- αλλά του βγήκε σε καλό.

Εκεί έμαθε τον τρόπο να παράξει μαζικά τη γεύση της Donna Julia.

Ο Ιαγουάρος Μέσα Του - Δύο φωνές

A.- Που είναι;
Β.- Κοιμάται.
Α.- Πώς είναι;
Β.- Όπως πάντα. Κάποιες μέρες είναι καλύτερες από άλλες. Τι συνέβη χτες στον κήπο;
Α.- Τίποτα. Προσπαθούσα να του εξηγήσω την κρισιμότητα της κατάστασης. Ως συνήθως, είχα την εντύπωση ότι δεν με άκουγε. Ο γάτος του έφερε ένα κομμάτι ύφασμα νομίζω. Δεν ξέρω τι ακριβώς. Και τότε με ρώτησε "Από που ακούγεται η μουσική;"
Β.- Alvaro, μίλησέ μου. Πώς ήταν πριν γίνουν όσα έγιναν; Θυμάσαι;
Α.- Θυμάμαι ότι ήταν ευτυχισμένος.
Β. Τι μεσολάβησε; Πές μου.
Α.- Δεν μπορώ. Θα μιλήσει εκείνος όταν θελήσει.
Β.- Alvaro, για να τον βοηθήσω πρέπει να μάθω τα πάντα. Μίλησέ μου. Αν τον αγαπάς, μίλησέ μου.
Α.- Θα μιλήσει εκείνος όταν θελήσει.
Β.- Δώσε μου το δίσκο. Θα τον ανεβάσω εγώ.

Ο Ιαγουάρος Μέσα Του - Ένα κομμάτι παραλογισμός

Πώς έζησε στη μέση του κήπου έναν ολόκληρο χρόνο το κουρελάκι από το φόρεμα της Julia;
Δεν ξέρω. Δεν έχω πιά απαντήσεις.
Δεν ξέρω κάν πόσο αθώος είναι ο Innocencio. Μερικές φορές που τον κοιτάζω σιωπηλός έχω την εντύπωση ότι καταλαβαίνει αυτά που σκέφτομαι. Μερικές φορές νομίζω, ή μάλλον ελπίζω, ότι ένα κομμάτι μου δραπέτευσε εκείνη τη μοιραία νύχτα και μπήκε μέσα του. Για φαντάσου: ελπίζω.

Τρελλαίνομαι. Αλλά το κακό είναι ότι τρελλαίνομαι αργά-αργά. Και δεν γλεντάω καθόλου τη διαδικασία.

Τί έγινε μέσα στον τελευταίο χρόνο; Μάλλον τίποτα. Δεν θυμάμαι τίποτα.
Θυμάμαι μόνο ότι ο Don Daniele έπαψε πιά να κρύβει τον κακό εαυτό του και πλέον με απειλεί ανοιχτά. Τί θλιβερό υποκείμενο! Ένας αληθινά ηλίθιος άνθρωπος. Γι'αυτό είναι τόσο επικίνδυνα κακός. Δεν έχει καταλάβει ότι πέθανα πέρυσι. Νομίζει ότι είμαι ακόμη ζωντανός. Μερικές φορές θέλω να του φωνάξω: μην προσπαθείς άδικα. Με έχεις σκοτώσει ήδη. Νίκησες. Αλλά μ'αρέσει να τον βασανίζω κι εγώ με τη σειρά μου. Να τον αφήνω να νομίζει ότι είμαι ακόμη ζωντανός και πρέπει να κάνει -ξανά- τον κόπο να με σκοτώσει.

Τη νύχτα που έχασα την Julia βρέθηκα με ένα μαχαίρι στα χέρια που έπρεπε να είχα στρέψει στον Don Daniele. Αλλά δεν μπόρεσα.

Ο Ιαγουάρος Μέσα Του - Στη μέση του κήπου

Κάποτε του άρεσε να περπατάει από τη μία άκρη της Soledad ως την άλλη. Πλέον δεν έχει το κουράγιο και συνήθως πηγαίνει με το άλογο.

Ο κήπος δεν είναι πιά όσο ωραίος ήταν. Πώς γίνεται εδώ και ένα χρόνο να έχει κάθε μέρα συννεφιά; Είναι περίεργα σήμερα που περπατά μαζί με τον Alvaro. Κι εκείνος συνέχεια δίπλα του όλο πληγώνει τη σιωπή. Μιλάει, μιλάει συνέχεια, τι λέει;

"Don Basilio, είμαι πιά σίγουρος ότι θα το τολμήσει. Πρέπει να κάνετε κάτι άμεσα, όσο υπάρχει ακόμη καιρός".

Καλέ μου Alvaro, προσπαθείς να με προειδοποιήσεις γι'αυτό που ξέρω εδώ και καιρό πολύ καλά. Ο Don Daniele θέλει την καταστροφή μου. Θέλει να να μείνει μόνος σε μιά δουλειά που έστησα εγώ. Να καπηλευτεί τη συνταγή της Donna Julia και να την κυκλοφορήσει με τη γελοία φίρμα "El Rey". Όπως δείχνουν τα πράγματα θα τα καταφέρει. Έχει την ανοχή, την υποστήριξη πλέον, μιάς κουρασμένης και διεφθαρμένης κυβέρνησης -της κυβέρνησης που πολέμησα με νύχια και με δόντια. Που -άμυαλος ίσως;, επαναστάτης;- την έφτυσα κατάμουτρα και δεν προσκύνησα. Δεν έχω όμως πιά τη δύναμη να πολεμάω. Να αντιστέκομαι τώρα σε τι;
Το ξέρω πιά ότι η ζωή είναι ποτάμι. Ό,τι κι αν κάνει, ό,τι κι αν κάνω, τίποτα δεν θα αλλάξει όσα συνέβησαν και όσα θα συμβούν.

"Η Donna Julia είναι δικό σας δημιούργημα. Δεν πρέπει να καταθέσετε έτσι εύκολα τα όπλα."

Τα κατέθεσα τα όπλα Alvaro. Πέρυσι τον Αύγουστο. Φτάνει πιά. Δεν αντέχω άλλο. Δεν αντέχω άλλο να πολεμάω. Θα΄θελα να μπορούσα να σου πω ότι δεν αντέχω άλλο. Αλλά ξέρω ότι όσο κι αν μ'αγαπάς δεν θα με καταλάβεις. Νομίζεις ότι η Donna Julia είναι η ζωή μου. Ότι οφείλω να την υπερασπιστώ. Αλλά δεν έχω πιά τη δύναμη. Δεν έχω καν τη δύναμη να διεκδικήσω την απάθειά μου.

"Το ξέρω Alvaro. Θα δω τι μπορώ να κάνω."

Ο Innocencio τον πλησιάζει και τρίβεται γύρω από τα πόδια του. Κάτι κρατάει στο στόμα του.

Της Julia; Πώς είναι δυνατόν;

Addio, del passato bei sogni ridenti,
Le rose del volto gia' son pallenti;

Από που έρχεται αυτή η μουσική;

Ο Ιαγουάρος Μέσα Του

O Don Basilio κοίταξε τον εαυτό του μέσα στον καθρέπτη, βαθιά μέσα στα μάτια, κι αναρωτήθηκε αν θα κατάφερνε να νικήσει ποτέ τους δαίμονες μέσα του. Μάλλον όχι, αλλά έπρεπε να συνεχίζει να προσπαθεί.

Κάθισε κουρασμένος στη μπροστινή βεράντα της Villa Soledad. Νύχτα προχωρημένη. Μαύρη. Σιωπηλή. Μόνο τα τσακάλια ακούγονταν μακριά, πίσω από τους Λόφους της Αλησμονησίας.

Ο Innocencio τον πλησίασε αθόρυβα κι έκατσε δίπλα του. Ο Don Basilio συνέχισε να κοιτάζει ίσια μπροστά μέσα στο σκοτάδι σαν να περίμενε να ξεπηδήσουν από εκεί οι χειρότεροι εχθροί του.

"Δεν αντέχω άλλο να μισώ Innocencio. To μίσος με εξαντλεί, αλλά δεν μπορώ να σταματήσω. Κατακλύζει το μυαλό μου. Νεκρώνει όλες τις άλλες αισθήσεις μου.
Δεν είναι μόνο οι αναμνήσεις που επανέρχονται, επανέρχονται εκεί που δεν το περιμένω. Είναι η φρικτή εμπειρία του να πρέπει να αντικρύζω -έστω σπάνια- το βασανιστή μου.
Innocencio, Αθώε μου, μόνο εσύ μπορείς να με καταλάβεις. Εσύ που κινείσαι από την ίδια ανάγκη. Την ανάγκη της επιβίωσης. Θέλω να πεθάνει Innocencio. Να πεθάνει. Να εκλείψει. Να χαθεί για πάντα. Πρέπει να πεθάνει. Είναι ανάγκη. Είναι ανάγκη να σταματήσει να με βασανίζει.
Θέλω να είμαι εκεί να τον βλέπω Innocencio. Τον μεγάλο Don Daniele, να τον βλέπω να λιώνει από φρικτή αρρώστια, να σχίζονται οι σάρκες του και ξερνάνε πύον. Να ανοίγει το κεφάλι του και το μυαλό του να χύνεται έξω σαν μαύρο ποτάμι. Να τρελλαίνεται από τους πόνους.
Τρελλαίνομαι Innocencio."

Ο Innocencio ακούμπησε το κεφάλι του στα πόδια του Don Basilio. Τον κοίταξε σιωπηλός.

"Φύγε Innocencio. Δεν έχει νόημα να μείνεις άλλο κοντά μου απόψε. Φύγε."

Δίστασε για μια στιγμή και ύστερα πρόσθεσε.
"Μόνο να είσαι εδώ το πρωί."

O ιαγουάρος πετάχτηκε σαν μαύρο βέλος μέσα στη νύχτα και o Don Basilio έγειρε πίσω το κεφάλι και έκλεισε τα μάτια του.

Σε μισώ πολύ

Σε μισώ Non Private Life. Βαθιά. Πολύ.

Εγώ να συναναστρέφομαι Ανθρωπόμορφα Τέρατα, Μέδουσες και Όχεντρες, κι εσύ Θεούς. Τι λέω Θεούς: Ημίθεους και βάλε!

Τουλάχιστον θα μου φέρεις κάτι αναμνηστικό; Τον δυναμίτη ίσως;

Μια προσευχή

Σήμερα θυμήθηκα λίγα λόγια της προσευχής τους.
Οι καημένοι. Περίμεναν από μένα τα πάντα. Ό,τι επιθυμούσε ο καθένας, ό,τι του έλειπε.

Δεν μπόρεσα τελικά να τους σώσω και καμιά φορά μου λείπουν.

Ζητώ/Αγοράζω

Ζητώ/Αγοράζω άκατον προκειμένου να με μεταφέρει από το Κολωνάκι στον Πειραιά στεγνή.
Προτιμώνται θαλαμηγοί, κότερα, κρις κραφτ και άλλα παρόμοια κλειστού τύπου δι'ευνοήτους λόγους.
Προσφέρω διασκεδαστικήν συντροφιά, παρδαλή φούστα για πανί (σε περίπτωση που δεν υπάρχει μηχανή) και ανάγνωση των Μυθοπλασιών του Μπόρχες καθ'οδόν.
Παρακαλώ απαντήσατε εις τα κάτωθι σχόλια εντός της σήμερον.

Οι ποιητές. Έτσι απλά.

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι παρεξηγημένοι.
Κάποια αγόρια αιχμαλωτισμένα στην "σκληρή" εικόνα τους, που νιώθουν τους ώμους τους να βαραίνουν κάθε που πρέπει να παίξουν το ρόλο του Άντρα.

Υπάρχουν όμως και οι ποιητές. Οι άνθρωποι που ανοίγουν τα φτερά τους, ανοίγουν τον ψυχισμό τους στην φύση και αγκαλιάζουν το Αιώνιο.

Υπάρχουν και οι άνθρωποι της φύσης. Αυτοί που δεν διστάζουν να ανέβουν τις ψηλότερες κορφές, να αφεθούν, να νιώσουν. Σαν αχλαδάκια να ωριμάσουν.

Για τον φίλτατό μου Pascal
Ό,τι μοι έδειξε την οδόν.

Δίχως συμβιβασμούς

Δίχως συμβιβασμούς και όρια,
Ζούμε τον έρωτά μας
Δίχως περιθώρια
Και για γάμο ούτε λέξη
Μόνο έτσι ο έρωτάς μας θα αντέξει.

Πλησιάζει ο καιρός που αυτό θα πάψει να είναι το τραγούδι μας.
Ελπίζω ο έρωτάς μας να αντέξει έτσι κι αλλιώς.

Τα Δύσκολα, Αλλά

Δύσκολη Δευτέρα, με συνεφιά και με απ'όλα. Αλλά ξυπνήσαμε μαζί και ήταν ωραία.

Είμαι άρρωστη με ίωση. Πονάει το στομάχι μου, το κεφάλι μου, δεν τρώω παρά σιχαμένες φρυγανιές (ωιμέ!). Αλλά είμαι σπιτάκι μου με πυτζαμούλες και τη μαμά μου να με περιποιείται και γράφω τώρα αυτές τις σάχλες, ενώ θα έπρεπε να δουλεύω "αυτό" που μόλις υποσχέθηκα να τελειώσω το συντομότερο.

Γέμισε ο τόπος κράξιμο, metablogging και δε συμμαζεύεται. Κακώς εννοούμενο αντριλίκι. Αλλά ένας Άντρας γέμισε αγάπη το blog του, ένας άντρας αλήθεια θαραλλέος που με συγκίνησε όχι τόσο γι'αυτό που έκανε, όσο γιατί δεν κώλωσε να το μοιραστεί με αυτή την ομήγυρη.

Κάτι ωραίο τέλειωσε. Αλλά στη ζωή πάντα κάτι άλλο ωραιότερο αρχίζει. Νομοτέλεια.

Όπου να'ναι γυρίζουν αυτοί που δεν θέλω να δω. Αλλά -τι καλά- γύρισε σαν χελιδόνι (μη γελάς!) και μια φίλη από την Σκοτεινή Ανατολή.

Αν είσαι φίλος πέρασε

Γραμμένο 200 χρόνια πριν, εντοιχισμένο έξω από την πόρτα

του αρχοντικού του Κουντουριώτη στην Ύδρα.

Θα μπορούσε να είναι υπότιτλος του blog.

Εσύ γιατί

Για μας τους δυό τα πράγματα είχαν αρχίσει πριν αρχίσουν και δεν θα τελειώσουν όταν τελειώσουν. Ελπίζω πιά να το κατάλαβες.

Εμείς είμαστε κάτι άλλο. Όχι. Εσύ είσαι κάτι άλλο. Ο πιό ξεχωριστός άνθρωπος στη ζωή μου. Η ζωή μου. Εσύ.
Εσύ γιατί με κάνεις αυτό που είμαι.
Γιατί για χάρη σου σηκώνομαι το πρωί και τραγουδάω.
Γιατί όλα έχουν αποκτήσει τη σωστή τους διάσταση επειδή υπάρχεις εσύ.
Γιατί με έκανες καλύτερο άνθρωπο. Όχι γενικώς καλύτερο. Καλύτερο από ότι ήμουν.
Γιατί με μαθαίνεις να μη λέω ό,τι-ό,τι σκέφτομαι. Δεν πρέπει να τα λέμε όλα, ούτε -κυρίως- να τα λέμε "έτσι", γιατί μετά καταλήγουμε να έχουμε στο δίκιο μας άδικο. Είδες που το θυμάμαι; ;)
Γιατί είσαι ο πιό έντιμος άνθρωπος που έχω γνωρίσει στη ζωή μου.
Γιατί έχεις -εκνευριστικά- πάντα δίκιο.
Γιατί έχεις την πιό αγνή καρδιά του κόσμου.
Γιατί κάνεις τον αυστηρό -και δεν είσαι (χιχιχι).
Γιατί με κάνεις περήφανη.
Γιατί είσαι ο πιό όμορφος άντρας του κόσμου -αλήθεια το πιστεύω! Για μένα είσαι!
Γιατί θέλεις να με προστατεύεις.
Γιατί θυμώνεις και τσαντίζεσαι με όσους με θυμώνουν και με τσαντίζουν. Και τσαμπουκαλεύεσαι για πάρτη μου άμα λάχει. Και τα βάζεις και με την αστυνομία και με όλους!
Γιατί μου χαϊδεύεις τα μαλλάκια όταν δεν με παίρνει ο ύπνος.
Γιατί μου δίνεις να πίνω καφέ όταν οδηγώ.
Γιατί μου εμπιστεύεσαι τη ζωή σου όταν οδηγώ ;)
Γιατί δεν μου χαλάς κανένα χατήρι.
Γιατί σε νοιάζει να μην στενοχωριέμαι.
Γιατί έχεις τα πιό υπέροχα ελαττώματα του κόσμου.
Γιατί λες τα πιό ωραία όχι.
Γιατί ακούς από Βέμπο μέχρι Βανδή για χάρη μου -λίγο όμως.
Γιατί με σκεπάζεις άμα ξεσκεπάζομαι τη νύχτα.
Γιατί έγινες για μένα Πατρίς, Θρησκεία και Οικογένεια. Ακούγεται γελοίο, αλλά δεν είναι.
Γιατί με παίρνεις με το καλό.
Γιατί έβαλες το χέρι μου στην τσέπη σου να μην κρυώνει.
Γιατί τραγουδάς δυνατά τα τραγούδια που σ'αρέσουν -κι είσαι απίστευτος φαλτσαδούρης και παρόλα αυτά θέλω να σ'ακούω, να σ'ακούω συνέχεια να τραγουδάς.
Γιατί οι δυό μας είμαστε όλος ο κόσμος.
Γιατί μαζί σου όταν είμαι δεν μου λείπει τίποτε.
Γιατί όταν λείπεις έχω τα μπουρίνια μου και τα διαόλια μου.
Γιατί δεν ντρέπεσαι να μου δείχνεις αυτά που νιώθεις.
Γιατί με βάζεις να κάθομαι πάντοτε εγώ δίπλα στο παράθυρο.
Γιατί αγαπάς τους φίλους μου.
Γιατί μ'αγαπάς έτσι όπως είμαι. Κι ας είμαι όπως είμαι.
Γιατί ελάχιστες φορές μου έχεις πει πράγματα που με πλήγωσαν. Τα ξέχασα κιόλας άλλωστε.
Γιατί με συγχώρησες γι'αυτά που είπα και σε πλήγωσαν. Και δεν ήταν λίγα.
Γιατί ανέχτηκες για χάρη μου ηλίθιους ανθρώπους, επίμονους, ενοχλητικούς ως και διεστραμμένους.
Γιατί ήσουν εκεί πάντα στα πολύ δύσκολα και μου κράτησες το χέρι και πήρα δύναμη.
Γιατί άνοιξες και τις 500 σακούλες όταν χρειάστηκε -και μετά κι' άλλες κι άλλες.
Γιατί είσαι τόσο πολύ έξυπνος. Τόσο πολύ γοητευτικά έξυπνος.
Γιατί δεν θυμώνεις και πολύ όταν σε φωνάζω με τα καινούργια σου παρατσούκλια και καμιά φορά κατά λάθος μας ακούνε.
Γιατί ΠΟΤΕ δεν βαρέθηκα μαζί σου -ούτε στιγμή!
Γιατί δεν σε χορταίνω.
Γιατί θέλω να σου αρέσω.
Γιατί ζηλεύεις.
Γιατί ζηλεύω.
Γιατί μαζί σου μπορώ να είμαι ο εαυτός μου. Όλος!
Γιατί βλέπεις μαζί μου τον Μπομπ Σφουγγαράκη.
Γιατί μου κάνεις τα πιό ωραία δώρα.
Γιατί μου φτιάχνεις καφέ το πρωί.
Γιατί τρως τα "φαγητά" που φτιάχνω και κάνεις ότι σου αρέσουν.
Γιατί μου κάνεις χιλούρες και σ'αρέσει να κάνω ματάκια (ρόμπες γίναμε...).
Γιατί με έχεις μάθει ένα σωρό πράγματα!
Γιατί κάνεις υπομονή.
Γιατί δεν θα θυμώσεις πάρα πολύ που τα έγραψα αυτά στο blog -ελπίζω...

Θέλεις να παντρευτούμε πολλές φορές;

Σαν όμηρος κι εγώ

Οι καλύτεροι της ράτσας μας γίνονται φονιάδες
Ακολουθούν σε απόσταση ασφαλείας

οι ποιητές

οι παραμυθάδες

οι τερατολόγοι γενικώς

Μερικές χιλιάδες έτη φωτός πιό πέρα

Πλατσουρίζουν αγέλαστοι κι ανόρεχτοι

Στα στάσιμα νερά της μετριότητας

Οι όμηροι του φόβου.

Γ. Αγγελάκας (από τη συλλογή Πώς τολμάς και νοσταλγείς τσόγλανε;, 1999)

Όμηρος

Εδώ και λίγες μέρες βλέπω τον φίλο μου το Νίκο να τριγυρνά γύρω από το σπίτι του. Δεν μιλάμε, τον βλέπω από μακριά, αλλά είμαι σίγουρη ότι είναι αυτός.

Πέθανε πριν μερικούς μήνες, αλλά η ψυχή του δεν έχει ακόμη ησυχάσει και νιώθω ότι είναι ταραγμένος και στενοχωρημένος.

Δεν έχει το κουράγιο να μπει στο σπίτι του, δεν έχει τρόπο να γυρίσει πίσω, ούτε μπορεί να συνεχίσει το ταξίδι του παρακάτω. Ο πόνος των δικών του τον κρατάει κοντά τους και τον βασανίζει.

Δεν ξέρω τι να κάνω για να τον βοηθήσω. Ελπίζω να μπορέσει να βρει το δρόμο.

Μια φευγαλέα σκέψη

Κι όπως πήγαινα τρεχάτη και είδα τυχαία σε μια βιτρίνα τον αντικατοπτρισμό μου σκέφτηκα ότι μοιάζω με τεράστια πολύχρωμη Μανδαρίνικη πάπια (Aix galericulata).

Ο Εφευρετικός Ινδιάνος

The Inventive Indian,

who caught a Remarkable Rabbit in a

Stupendous Silver Spoon.

Και η παρέα του εδώ

Κάποιος γράφει Ιστορία

There was a young person whose history,

Was always considered a mystery;

She sate in a ditch,

Although no one knew which,

And composed a small treatise on history.

Edward Lear, One Hundred Nonsense Pictures and Rhymes

Δώσε χρώμα ρε φίλε

Emil Nolde, Autumn Sea VII

Με το ένα πόδι μέσα

Προσπαθώντας

να μην

πληγωθώ

πορεύομαι

με το ένα πόδι

μέσα.

Και νομίζω

ότι έτσι

θα μπορώ

να φύγω.

Με το πόδι

που είναι έξω.

Όποια ώρα θέλω.

Δεν υπολόγισα

πόσο δύσκολο

θα είναι να φύγω

με ένα πόδι.

Κάποιος ετοιμάζεται πυρετωδώς...

Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη,

να ξέρεις ότι παρά τις πολλές μου δουλειές, σε σκέφτομαι συχνά. Έχω κι εγώ πολλές προετοιμασίες όπως ξέρεις, αλλά δεν φεύγεις ποτέ τελείως από το μυαλό μου και περιμένω τα Χριστούγεννα πώς και πώς. Ήδη σκέφτομαι πώς θα στολίσω φέτος το καινούργιο σπίτι: το Σάββατο θα βάλω τον ηλεκτρολόγο να μου βγάλει πρίζα στο μπαλκόνι για τα φωτάκια!

Οι επόμενοι μήνες θα είναι πολύ πιεστικοί και για τους δυό μας κι ελπίζω να πάνε όλα καλά. Έχω σκεφτεί τι δώρο θα σου ζητήσω, αλλά δεν σου το λέω ακόμη. Να μην χαλάσουμε την παράδοση. Πάντως σου λέω ότι δεν θα είναι κάτι πολύ δύσκολο ή κουραστικό για σένα (νομίζω).

Ελπίζω να πέρασες καλά στις διακοπές σου και να μην κουράζεσαι πολύ.

Αν χρειάζεσαι ή μπορώ να βοηθήσω σε κάτι, στείλε μου μήνυμα.

Σε φιλώ,

Ιφιμέδεια

Εικονογραφώ

Διαβάζω ένα κομμάτι γραμμένο από τον αγαπημένο μου Geοrge Perec, αλλά αδυνατώ να το καταλάβω. Να πάρει η ευχή: είναι μια ολόκληρη σελίδα που δεν έχει νόημα χωρίς εικόνες.
Είναι από το κείμενό του "Στοχασμοί γύρω από τα γυαλιά" που περιλαμβάνεται στη συλλογή Σκέψη/Ταξινόμηση (εκδ. Άγρα). Πρέπει κάτι να κάνω.

*******

Για την ιστορία του κόσμου πριν από τα γυαλιά.
Η κλασική ζωγραφική μας παρέχει αναρίθμητα παραδείγματα ατόμων που εικονογραφούνται ενόσω διαβάζουν ή γράφουν.
Λόγου χάριν, παραθέτω εδώ ατάκτως, την Παρθένο του Ευαγγελισμού του Antonello da Messina, στην Πινακοθήκη του Μονάχου,

το πορτρέτο του Παράκελσου από τον Rubens, στις Βρυξέλλες,



το πορτρέτο του ιατρού Γεωργίου της Zelle, από τον van Orley, επίσης στις Βρυξέλλες,



το πορτρέτο του Christoph Plantin από τον Ρούμπενς, στο Μουσείο Plantin Moretus της Ανβέρ



τα δύο πορτρέτα του Έρασμου από το Ρότερνταμ, από τον Hans Holbein τον νεότερο, στη Βασιλεία



και από τον Quentin Messys στη Ρώμη



τον Saint Yves του Van der Weyden στο Λονδίνο



τη μητέρα του Rembrandt από τον Gerard Dou στο Ρότερνταμ



το πορτρέτο ενός ευγενούς από τον Lorenzo Lotto στη Βενετία



το κορίτσι που διαβάζει ένα γράμμα, του Jean Raoux, στο Λούβρο



τον προφήτη Ιερεμία από τον Μαϊστορα του Ευαγγελισμού της Αιξ-αν-Προβάνς, στις Βρυξέλλες



το πορτέτο του Jonathan Swift από τον Charles Jervas, στη National Portrait Gallery




τον Άγιο Ιερώνυμο στο εργαστήριό του, του Antonello da Messina, στη National Portrait Gallery



ή τον Άγιο Αυγουστίνο του Carpaccio, στη Scuola di San Giorgio degli Schiavoni, στη Βενετία



Οκ. Τώρα είναι καλύτερα.