Καθένας μένει μόνος μες στην καρδιά της γης.
Μια ηλιαχτίδα τον διαπερνά:
κι αμέσως βραδιάζει.
Salvatore Quasimodo, Κι αμέσως βραδιάζει (μτφ. Ευριπίδης Γαραντούδης)
Βράδιασε νωρίς Νίκο.
Δεν πίστευα ότι θα άντεχε η γη να ανοίξει και να σε χωρέσει. Πώς άντεξε; Πώς άντεξε;
Νίκο, ξέρεις τι σκέφτηκα; Σκέφτηκα ότι μας ξεγέλασες όλους. Πάλι μας την έσκασες. Θα μείνεις πάντα 34 χρονών. Νέος, ωραίος και γελαστός. Δεν θα φθαρεί το σώμα και το πνεύμα σου. Θα τριγυρνάς ανάμεσά μας, αιώνιο παιδί, όταν εμείς θα φθίνουμε. Και θα γελάς, θα γελάς, θα γελάμε κι εμείς -κι ας κλαίμε τώρα.
Καλήν αντάμωση.
8 σχόλια:
"Είναι τα βλεφαρά μου διαφανές αυλαίες. όταν τα ανοίγω βλέπω μπρος μου ό,τι κι άν τύχει. Όταν τα κλείνω βλέπω μπρος μου ό,τι ποθώ."
Ένοιωσα ένα μαχαίρι να χώνεται μέσα μου όταν έπιασα το νόημα της γραφής σου... Μιά αρμονική συχνότητα από τον πόνο σου! Δεν έχω άλλα λόγια!
Να τον θυμάσαι και να τον σκέφτεσαι Ιφιμεδειάκι...
@amy: δεν αναγνωρίζω το ποίημα. Είναι πολύ ωραίο. Θες να μας γράψεις ποιανού είναι;
@Επίκουρος: ούτε κι εγώ έχω λόγια στα δικά σου λόγια να απαντήσω.. ευχαριστώ για την επίσκεψη
@nonprivatelife: αδύνατον να τον ξεχάω. Με κρατάει από το χέρι και είμαστε 9-10 χρονών.
Είναι ποίηση του Ανδρέα Εμπειρίκου και έχει μελοποιηθεί και απο τον Θανάση Παπακωνσταντίνου στο άλμπουμ του "Αγία Νοσταλγία".
(το "βλέμμα" μας το ρυθμίζουμε εμείς - και τις περισσότερες φορές είναι αξιόπιστο - κρατάει ότι πρέπει.)
Ωραίοι στίχοι και ομολογώ πολύ ενδιαφέρουσα σκέψη...
Σ'ευχαριστώ πολύ για τον κόπο να το μοιραστείς εδώ.
Δεν πέθανες.
Αδιάφορο οι μήνες αν περνάνε.
Τότε οι νεκροί πεθαίνουνε,
όταν τους λησμονάνε.
Κώστας Ουράνης
14/ 5/ 2006 στη Μάννα
Ελπίδα, έχεις δίκιο. Δεν πεθαίνουν. Ζουν πάντοτε μέσα μας.
Δημοσίευση σχολίου