Τετάρτη 10 Μαΐου 2006

Του Ιούδα, μικρό αντίδωρο



When I went out to kill myself, I caught
A pack of hoodlums beating up a man.
Running to spare his suffering, I forgot
My name, my number, how my day began,
How soldiers milled around the garden stone
And sang amusing songs; how all that day
Their javelins measured crowds; how I alone
Bargained the proper coins, and slipped away.

Banished from heaven, I found this victim beaten,
Stripped, kneed, and left to cry. Dropping my rope
Aside, I ran, ignored the uniforms:
Then I remembered bread my flesh had eaten,
The kiss that ate my flesh. Flayed without hope,
I held the man for nothing in my arms.

James Wright, Saint Judas

9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Μάρκε πρόσεχε τη γυναίκα σου!!

Ιφιμέδεια είπε...

Άντε βρε πονηρό μυαλό!

Ανώνυμος είπε...

:p

Ιφιμέδεια είπε...

Συμφωνούμε απόλυτα ιχνηλάτη όσον αφορά τη μαγική φόρμα του σονέτου!

Και αυτό που γράφεις εδώ είναι πραγματικά θαυμάσιο! Γεμάτο από τους ήχους της θάλασσας, την αρμύρα του νερού, τόσο οπτικό, ακουστικό όσο και αισθαντικό.

I.I είπε...

Προς ιφίμεδεια:

"Δεν βρήκα σαν ποιον να είμαι, σε κανέναν. Κι έμεινα, έτσι: όπως άλλος κανένας."

Αντόνιο Πόρτσια: Φωνές.
Αφιερωμένο.

7Demons είπε...

ΖΗΛΕΥΟΥΜΕΕΕΕΕΕΕΕ @@#@$%%!

Ιφιμέδεια είπε...

Τι ζηλεύετε βρε ζιζάνια; Εσάς σας έχω κάνει προ πολλού αφιέρωση. Δεν θυμάστε;

7Demons είπε...

Και βέβαια.-Αλλά θέλουμε κι άλλα!!!
(μας έκραξες να γράψουμε.γράψαμε-αλλά μάλλον βάλαμε δύσκολο test...Αγράμματα βλογερακια!!! :-ΡΡΡ)

Ιφιμέδεια είπε...

Δώστε μας και λίγο χρόνο... Μην είστε τόσο αυστηρά...