Ατάργατις

Η Ατάργατις είναι πολύ καλή μου φίλη. Δεν την βλέπω συχνά, αλλά όποτε βρεθούμε είναι σαν να μην πέρασε ούτε μια στιγμή από την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε. Πολλές φορές μας πιάνει ακατάσχετη φλυαρία και λέμε τα νέα μας και ένα σωρό κουτσομπολιά. Άλλες φορές, τις περισσότερες μάλλον, καθόμαστε στα βράχια ή στην άμμο και δε μιλάμε. Απλά καθόμαστε η μιά δίπλα στην άλλη. Και είναι ωραία, πολύ ωραία κι έτσι.

Την ξέρω πολλά χρόνια. Από την εποχή που είμασταν κι οι δυό στις δόξες μας, που λένε. Είχαμε όλους τους άντρες στα πόδια μας -και τις γυναίκες μπορώ να σου πω-, τα ωραιότερα φορέματα, διασκεδάσεις...

Αλλά είμασταν κι οι δυό μας προσγειωμένες. Κυριολεκτικά. Ζούσαμε ανάμεσα στους απλούς ανθρώπους και ξέραμε ότι όλα θα άλλαζαν μια μέρα, θα περνούσαν οι καλές εποχές.

Η Ατάργατις είναι έξυπνη κοπέλα και πολύ εντάξει άτομο. Πέρασε κι αυτή πολλά, αλλά τα αντιμετώπισε με αξιοπρέπεια, χωρίς παράπονα. Τώρα ζει στο βυθό της θάλασσας και απ'ότι μου λέει δεν είναι κι άσχημα. Της αρέσει να κάνει βόλτες στα πυκνά δάση με τα φύκια, να χαζεύει τα ψάρια με τα παράξενα χρώματα, να τρέχει κάτω από την κοιλιά των πλοίων. Καμιά φορά βλέπει και ανθρώπους.

Άμα βαριέται βγαίνει στην παραλία και συναντά τους λιγοστούς φίλους που της απέμειναν, καμιά φορά και την κόρη της. Αλλά τον τελευταίο καιρό βγαίνει ολοένα και σπανιότερα. Την τελευταία φορά της είπα πόσο τη ζηλεύω που ζει μέσα στο νερό κι εκείνη μου είπε: Ιφιμέδεια, είναι γιατρός η θάλασσα, αλλά ούτε αυτή δεν μπορεί να γιατρέψει όλες τις πληγές μας. Θα ήταν καλύτερα να μπορούσαμε να ξεχάσουμε.