Ο Λευκάδιος γεννήθηκε στη Λευκάδα.
Έψαξε πολύ και κουράστηκε, αλλά στο τέλος βρήκε την πατρίδα της ψυχής του.
Θυμάμαι τη μέρα που ερωτεύτηκε.
[...] "Μολαταύτα, την πρώτη τουλάχιστον μέρα, το παλιό είναι από μόνο του νέο για τον ξένο και αρκεί για να του τραβήξει την προσοχή. Τότε του φαίνεται πως ο,τιδήποτε ιαπωνικό είναι εκλεπτυσμένο, εξαίσιο, θαυμαστό - ακόμα κι ένα ζευγάρι ξυλαράκια φαγητού σε μια χάρτινη σακούλα με κάποιο σχέδιο. Ακόμα κι ένα πακέτο οδοντογλυφίδες από ξύλο κερασιάς, τυλιγμένες με χαρτί που έχει υπέροχα γράμματα σε τρεις διαφορετικές αποχρώσεις. Ακόμα και η μικρή πετσέτα στο μπλε του ουρανού με τα σχέδια των σπουργιτιών που χρησιμοποιεί ο τζινρικίσα για να σφουγγίσει το πρόσωπό του. Τα χαρτονομίσματα και τα κοινότατα χάλκινα νομίσματα είναι αντικείμενα ομορφιάς. Ακόμα και το κομμάτι του χρυσόχρωμου σπάγκου που χρησιμοποιεί ο καταστηματάρχης για να τυλίξει το τελευταίο σου απόκτημα είναι αξιοπερίεργα όμορφο. Παράξενα και όμορφα αντικείμενα σε ζαλίζουν με το πλήθος τους. Όπου και να γυρίσεις τα μάτια σου υπάρχουν αναρίθμητα υπέροχα αντικείμενα, που ως τώρα ήταν ακατανόητα" [...]
Λευκάδιος Χερν, Η Χώρα των Χρυσανθέμων, Αθήνα 1998 (μτφ. Γ. Καλαμαντής)
6 σχόλια:
Μωρ΄συ,ο Λευκάδιος,Χέρν δεν ονομάζονταν ή απ΄την πολύ νικοτίνη έχουμε αρχόσει και μπουρδουκλώνουμε ονόματα κι επίθετα?
Το απόσπασμα πάντως κομψό σαν γιαπωνέζικη ίντριγκα.
Άσχετο:Μας φτιάχνεις!
Ποιό από τα δεκατέσσερα μάτια σας δεν είδε την παραπομπή στο τέλος του αποσπάσματος; (Τσάμπα σας φωνάζουμε τα μάτια σας δεκατέσσερα;)
Λατρεύω τις sui generis παρομοιώσεις σας...
Γράφτε και στο μπλόγκ σας τίποτα τεμπελούρες!
Πολύ ωραίο βιβλίο. Το διάβασα πριν από χρόνια, λίγο μετά την κυκλοφορία του. Αν στην Ιαπωνία είναι όλα εκλεπτυσμένα και δίδεται προσοχή ακόμη και στις παραμικρές λεπτομέρειες της καθημερινότητας, φοβάμαι πως εμείς βρισκόμαστε στον αντίποδα, είμαστε η χώρα της χοντροκοπιά και του κιτς, όπου ακόμη και τα σημαντικότερα ευτελίζονται. Είμαι γκρινιάρης ίσως;
Δεν νομίζω ότι είσαι γκρινιάρης Περαστικέ. Όμως για να είμαστε δίκαιοι ας σκεφτούμε ότι και ο Χερν αναφέρεται σε μια Ιαπωνία που -κατά παραδοχή των ίδιων των Ιαπώνων- έχει πια χαθεί.
Στην Ελλάδα δεν ξέρω αν μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι επικράτησε ποτέ αγάπη για την μικρολεπτομέρεια στην απόδοση αντικειμένων της καθημερινής ζωής. Όχι ότι κατά εποχές δεν αναπτύξαμε εξαιρετικής ποιότητας μικροτεχνία.
Πουτάνα νικοτίνη!Τα νεφελιάζεις όλα...
ΥΓ.Γράψαμε στο blog μας.Απο χθές. :-Ρ
Ψάχνω τον Αύγουστο Κορτώ.
Δημοσίευση σχολίου