Έχασα ένα μέρος από το μυαλό μου.
Νομίζω τον Αύγουστο που μας πέρασε.
Υποπτεύομαι ότι μου το πήρε η Ηλέκτρα. Κι αν δεν το πήρε, κάτι ξέρει. Η γεροντοκόρη κομπλεξική Ηλέκτρα. Ό,τι κι αν έχει, μυαλό δεν έχει. Μόνο μίσος. Απόλυτο. Κι αν το πήρε, θα το πέταξε. Τόσο της κόβει.
Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα -με το κομμάτι που μου έμεινε- μάλλον έφυγε μόνο του. Για να γλυτώσει.
Κατά βάθος δεν το αδικώ. Απορώ όμως που δεν έφυγε νωρίτερα. Πολύ νωρίτερα.
Το κομμάτι που έμεινε δεν φτάνει πιά. Το κατάλαβα εδώ και καιρό. Το κακό όμως είναι ότι τώρα τελευταία φοβάμαι ότι θα αρχίσουν να το καταλαβαίνουν και οι άλλοι.
Θά'θελα να ήξερα που είναι το υπόλοιπο μυαλό μου. Θα ήθελα να γυρίσει και να είμαι καλά. Να είμαι πάλι γενναία. Να μην φοβάμαι πιά. Να πάψω να βλέπω θολά.
6 σχόλια:
καλησπέρα
πρώτη μου επίσκεψη... , έμεινα εντυπωσιασμένος ... συνέχισε...
iolithikos
Ευχαριστώ. Τι ωραίο ψευδώνυμο!
Ιχνηλάτη,
σωστά κατάλαβες ότι πατάω στα ίχνη που αναφέρεις. Και χαίρομαι που καταλαβαίνεις. Και ασφαλώς Emily Dickinson και Tennyson. Αλλά και πολύ, πολύ όμως, αγαπημένη C. Rossetti. Και από Burns μέχρι Auden.
Και βέβαια όλα ξεκινάνε από το Μεγάλο Μάγο. (Βλ. ποστ μου στις 19 Απριλίου).
Άντε και τρόμαξα...
Εμείς που δεν τελειώσαμε αγγλική φιλολογία,μπορούμε παρακαλώ να ενημερωθόυμε για τον δημιουργό του πονήματος που μιλά τόσο πολύ και τόσο βαθειά μέσα μας?(λές να το έγραψε για μάς?)
Και τα 7.
Ο δημιουργός του πονήματος είναι η ταπεινή συγγραφέας του μπλογκ. Ενίοτε ανεβάζω και κανένα δικό μου κείμενο για ξεκάρφωμα...
Ποιός τέλειωσε αγγλική φιλολογία καλέ; Απλώς έζησα κάποια στιγμή στην Αγγλία γύρω στα 1880.
Faithfully yours,
Δημοσίευση σχολίου